Digitale stilte

Dit is me nog nooit overkomen. Ik zit altijd om kwart voor acht naar een gonzende Dam te kijken of naar een drukke Waalsdorper vlakte. Meestal al in stilte. In stilte luisterend naar verhalen, denkend aan wat we nooit mogen vergeten. Met als hoogtepunt twee minuten stilte waarin ik denk aan mensen die ik nooit gekend heb, en ook aan mensen die ik wel heb gekend. Aan gebeurtenissen die ik hoop nooit zelf mee te maken, maar wel buitengewoon boeiend vind. Aan mjin eigen momenten die ik nogmaals terug wil halen, of juist momenten die ik wegdruk maar van mezelf moet herinneren.

Maar deze 4e mei gaat de boeken in als de eerste waarop ik de twee minuten stilte ben vergeten. Ik heb buiten gegeten en na het eten was het ineens al acht uur geweest. Ik was er stil van. Stil van schaamte.

Betekent deze schaamte hetzelfde als eerbied? Laat mijn schaamte zien dat ik wel degelijk herinner en herdenk? Of is dit niet goed genoeg? Brengt schaamte alleen een persoonlijk falen aan het licht?

Ik weet het niet. Ik ben nogmaals stil. Want ik weet het niet.

...