Schaam rood-wit

Het schaamrood stond me afgelopen zondag op de kaken. Niet eens zozeer omdat ‘mijn’ cluppie werd afgedroogd door de grootste rivaal, maar vooral vanwege de reactie hierop van spelers en toeschouwers. Niet voor het eerst schaamde ik me voor mijn club. Dat een groot deel van de toeschouwers (ik gebruik bewust niet het woord supporters) niet de capaciteit heeft om te begrijpen dat je niets wint met het uitschelden van de scheidsrechter en zijn moeder, was me al bekend. Maar dat ook de spelers dit niveau niet ontstijgen, verbaasde me wel. Als je in het begin van de week je medespelers via de pers beschuldigt van gebrek aan inzet, maar in de wedstrijd vervolgens je club benadeelt en de spreekkoren daarmee alleen maar aanwakkert, ben je toch wel een beetje verkeerd bezig. Maar dat zal de persoon in kwestie vast anders zien, want direct na de wedstrijd kreeg de scheids alweer de schuld. Het was absoluut geen rode kaart….. Sneu.

Ik heb momenteel aanzienlijk meer plezier aan Heracles. En niet alleen vanwege het spel.